آدم در زندگی یا باید نیمکت نشین باشد و پتو بکشد روی ساق هایش و از تماشای بازی لذت ببرد یا اینکه برود توی زمین و تا آخرین رمق بدود. به تو گفتند برو گوشه زمین و گرم کن و تو نود دقیقه تمام بی اینکه حتی یک نفر تماشایت کند به تنت کش دادی به این امید که بالاخره کسی تعویض می شود و تو جایش را می گیری. در همین فکرهایی که ناگهان داور سوت پایان را می دمد و تمام. یعنی همه رویاهایت از همان سوراخ سوت بیرون میزند و می شود باد هوا. می دانی، امید واهی دادن به کسی از نشاندنش روی نیمکت خیلی زجرآورتر است. یکی این را حالی زندگی بکند.
#محمدرضا امانی
بازنشر در کانال «قلم دل» به همراه دکلمه؛ بر روی لینک زیر کلیک کنید: